Γίνε αυτό που είσαι

Είναι μεσημέρι στο σπίτι και, όπως κάθε μέρα, είναι η ώρα να φάμε με τον αγαπημένο μου Βασίλη. Καθώς πηγαίνω να καθίσω, βλέπω την τηλεόραση ανοιχτή, παίζει αγώνα μπάσκετ. Συνήθως, την ώρα του φαγητού η τηλεόραση είναι κλειστή και λέμε τα δικά μας στο τραπέζι.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου, πριν καν προλάβω να το συνειδητοποιήσω, αρχίζει το γαϊτανάκι μέσα μου.... «Δηλαδή θα βλέπει αγώνα μεσημεριάτικα, τώρα, την ώρα που τρώμε;», «Δεν θέλει να πούμε δυο κουβέντες μαζί, όπως πάντα, να συνδεθούμε κάπως;», «Τόσο σημαντικός είναι ο αγώνας πια;», «Τι άλλαξε; Μήπως κάτι συμβαίνει και δεν το έχω καταλάβει;» κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Καταιγισμός από ερμηνείες και σκέψεις ανασφάλειας, αυτό-απόρριψης και διαχωρισμού, οι οποίες δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με αυτό που πραγματικά συνέβαινε. Και, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην αρχή δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να προβάλλω στον αγαπημένο μου την ευθύνη και το φταίξιμο, αντί να έρθω σε επαφή με το δικό μου κομμάτι.

Παίρνω μια ανάσα από την κοιλιά και αρχίζω να ησυχάζω και σιγά σιγά να έρχομαι στο κέντρο μου. Χαμογελάω καθώς βιώνω  τη σύνδεση με τον εαυτό μου και με τον άνθρωπό μου, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να μιλάμε ή να αλληλεπιδρούμε όλη την ώρα - απλά να μοιραζόμαστε τη στιγμή και να νιώθουμε αγάπη και ασφάλεια, ακόμα και όταν ο ένας κάνει κάτι που δεν συμπεριλαμβάνει τον άλλον.

Καθώς περνάει η ώρα, αρχίζω και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για το ταξίδι μου από το φόβο στην αγάπη μέσω της αναπνοής, μέσω του breathwork. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, βαθιάς σύνδεσης, θεραπείας και ενδυνάμωσης. Για να μου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω επιτέλους σε έναν κόσμο όπου νιώθω ότι είμαι πάντοτε αρκετή και ότι αξίζω να αγαπηθώ ακριβώς για αυτό που είμαι.  Να γίνω αυτό που είμαι...

Και κάπως έτσι η ζωή γίνεται πιο γλυκιά, πιο ανάλαφρη, πιο γαλήνια και ειρηνική.

Κάθε φορά που επιστρέφω στην αναπνοή μου, είναι σαν να ανοίγει ένας εσωτερικός δρόμος προς την αλήθεια μου. Εκεί που πριν κυριαρχούσαν οι αμφιβολίες, οι φόβοι και τα σενάρια του μυαλού, ξαφνικά εμφανίζεται η ηρεμία. Η ανάσα με φέρνει στο σώμα, στο παρόν, σε αυτό που πραγματικά υπάρχει – κι όχι σε όσα φαντάζομαι ή φοβάμαι. Είναι σαν να χαλαρώνει ένας κόμπος στο στήθος και να δημιουργείται χώρος για διαύγεια, αποδοχή και αγάπη.

Αυτό είναι για μένα το δώρο του Βreathwork: η δυνατότητα να αγγίζω ξανά και ξανά αυτό το κέντρο μέσα μου, να μην χάνομαι τόσο εύκολα στις ερμηνείες και στις παγίδες του νου. Μέσα από την πρακτική, το σώμα απελευθερώνει εντάσεις και μπλοκαρισμένα συναισθήματα, ενώ ο νους ησυχάζει. Σαν να κάνω επανεκκίνηση από μέσα προς τα έξω.

Και δεν είναι μόνο η ηρεμία. Είναι και η ζωντάνια που έρχεται όταν αναπνέω βαθιά, η αίσθηση ότι η ενέργεια κυλάει ξανά ελεύθερη. Παρατηρώ ότι γίνομαι πιο παρούσα με τους ανθρώπους που αγαπώ, πιο διαθέσιμη να ακούσω και να συνδεθώ χωρίς να τους φορτώνω με τις δικές μου εσωτερικές ανασφάλειες. Μικρές στιγμές, όπως ένα μεσημεριανό στο σπίτι, αποκτούν άλλο νόημα και ουσία.

Το Βreathwork δεν είναι απλώς μια τεχνική αναπνοής· είναι μια πρακτική ζωής. Μου θυμίζει καθημερινά ότι μπορώ να επιλέξω την αγάπη αντί για τον φόβο, την παρουσία αντί για την αυτόματη αντίδραση. Και σε αυτήν την επιλογή κρύβεται η πραγματική ελευθερία.

Κατερίνα Πανταζή