Χώρο - Χρόνος

Με μία άλλη ματιά

¨ Ο Χώρος είναι μία Οντότητα¨                  

                                                                     Ε.Π. Μπλαβάτσκυ – Μυστική Δοξασία

¨ Η κίνηση μέσα στο Χώρο παράγει το Χρόνο¨            

                                                                                         Αριστοτέλης

¨  Χρόνος είναι το μήκος μίας σκέψης¨     

                                                                                      Ε.Π. Μπλαβάτσκυ -  Μυστική Δοξασία

¨  Η αναπνοή σχετίζεται με το Χρόνο, ενώ ο Ήχος με τον Χώρο¨  

                                                                               D.K. – Esoteric Healing

Αυτό το άρθρο αποτελεί μια προσπάθεια του συγγραφέα να μοιραστεί τις σκέψεις του όσον αφορά το Χρόνο και να εμπνεύσει την περαιτέρω ατομική μελέτη. Σε καμία περίπτωση δεν τις θεωρεί μοναδικά αληθείς και πλήρεις. Το όλο θέμα είναι τόσο μεγάλο όσο και το ίδιο το σύμπαν και σίγουρα λίγες λέξεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να αντικαταστήσουν τη βιωματική αλήθεια κανενός.Θα παρατεθούν φιλοσοφικές, επιστημονικές, μυθολογικές και εσωτερικές ερμηνείες, που συνδυαζόμενες μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια πληρέστερη κατανόηση του Χωρό-Χρόνου και της Φύσης του. Σαφώς ο διαλογισμός πάνω σε αυτή την έννοια μπορεί να δώσει πολύτιμους καρπούς στο συνετό ερευνητή της Αλήθειας.

Ας ξεκινήσουμε την αναζήτησή μας με την επιστημονική ματιά. Για να εξετάσουμε τι μας λέει η σύγχρονη φυσική περί του Χωρό-Χρόνου, θα χρειαστεί να ορίσουμε τι είναι η γεωμετρία. H γεωμετρία περιγράφει μια σειρά ιδιοτήτων ενός χώρου όπου αναπτύσσονται μορφές, γεγονότα και σχήματα και αυτό ανεξαρτήτως του αριθμού των διαστάσεων του χώρου αυτού. Όταν αναφερόμαστε σε γεωμετρικά σχήματα, θεωρούμε ως αυτονόητη την ύπαρξη ενός χώρου, μέσα στον οποίο αυτά αναπτύσσονται και τις ιδιότητες του οποίου υπακούν.

Για τον κόσμο, λοιπόν, των αισθήσεών μας, ο χώρος είναι το αναγκαίο τίποτα μέσα στο οποίο πλέουν τα γεωμετρικά σχήματα, τα οποία δεν έχουν αισθητή, αλλά μόνο ιδεατή υπόσταση.

Ο κάθε χώρος χαρακτηρίζεται από τον αριθμό των διαστάσεών του. Η διάσταση δεν είναι κάτι μεταφυσικό και έξω από την εποπτεία της επιστήμης. Η έννοια της διάστασης ταυτίζεται με την έννοια του βαθμού ελευθερίας μέσα σε ένα χώρο με δεδομένες ιδιότητες (Γεωμετρία). Κάθε διάσταση πρέπει να είναι κάθετη πάνω σε όλες τις άλλες.

Το ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι η ανθρώπινη φυσιολογία μπορεί να καταγράψει γραφικά και αισθητά μόνο τρεις διαστάσεις. Δεν μπορεί δηλαδή να χαράξει γραφικά, άρα και να κατανοήσει, μια τέταρτη κατεύθυνση η οποία να είναι κάθετη προς κάθε μία από τις τρεις προηγούμενες διαστάσεις-κατευθύνσεις. Η πραγματικότητα δηλαδή της 4ης διάστασης, άρα και των τετραδιάστατων μορφών, βρίσκεται έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων και περιγράφεται μόνο μέσω μαθηματικών σχέσεων.

Στα μαθηματικά όλες οι διαστάσεις είναι ισοδύναμες και ομοειδείς. Ως εκ τούτου, αν για κάποιο λόγο πρέπει να τις μετρήσουμε, η μονάδα που χρησιμοποιούμε είναι η ίδια. Αυτό σημαίνει ότι η τέταρτη διάσταση, όπως η πέμπτη ή η τρίτη μετριούνται με την ίδια μονάδα.

Αν για κάποιο λόγο μετράμε κάποιες διαστάσεις με κάποια μονάδα π.χ. το cm και κάποια άλλη με άλλη μονάδα π.χ. το sec, αυτό σημαίνει ότι συμβαίνει κάτι από τα επόμενα:

1. Οι δύο μονάδες (cm και sec) είναι ομοειδείς μονάδες και δεν το καταλαβαίνουμε.

2. Το γεγονός το οποίο μετράμε με τη διαφορετική μονάδα μέτρησης (π.χ. sec) δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της διάστασης, αλλά μετράει ένα δευτερογενές γεγονός που προκύπτει από την έννοια της διάστασης.

Τι συμβαίνει από τα δύο; Και τα δύο.

Όταν μελετάμε το Σύμπαν στην ολότητά του, η έννοια του cm ταυτίζεται με την έννοια του sec. Ως παράδειγμα αναφέρουμε την έννοια της ακτίνας του Σύμπαντος. Ενώ έχουμε την εντύπωση ότι μετριέται με μονάδες μήκους, η λύση της εξίσωση που δίνει την ακτίνα του Σύμπαντος, μας δίνει μονάδες χρόνου(έτη φωτός). Αυτό σημαίνει ότι για το μεγάκοσμο του Σύμπαντος η έννοια του cm συμπίπτει με την έννοια του sec.

Στην περίπτωση, όμως, του πολύ κοντινού μας σύμπαντος, για παράδειγμα στη Γη και στον κοντινό της χώρο, το δευτερόλεπτο δεν εκφράζει την 4η διάσταση, αλλά ένα παράγωγο μέγεθος(θα το δούμε αργότερα). Για το λόγο αυτό η έννοια του cm φαντάζει διαφορετική από την έννοια του sec.

Την τέταρτη διάσταση, λόγω της βιολογίας μας, δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε ευθέως, αλλά μόνο εμμέσως, μέσω δευτερογενών ιδιοτήτων της. Λόγω αυτού του γεγονότος έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η τέταρτη διάσταση είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες τρεις και ως εκ τούτου την μετράμε με ένα άλλο μέτρο, το δευτερόλεπτο της ώρας.

Για να καταλάβουμε αυτό το παράδοξο ας αναφερθούμε στο παράδειγμα των τετράδυμων. Αν έχουμε τετράδυμα αδέλφια εντελώς όμοια και βλέπουμε τα 3 απευθείας στο πρόσωπο ενώ το τέταρτο μέσω ενός παραμορφωτικού καθρέφτη, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό διαφέρει στην όψη από τα άλλα τρία, για τα οποία αντιλαμβανόμαστε ότι είναι εντελώς όμοια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις τέσσερεις διαστάσεις.

Η έννοια της καμπυλότητας

Ας φανταστούμε έναν χώρο μίας διάστασης, την ευθεία γραμμή. Ο χώρος της μίας διάστασης καμπυλώνεται, κάμπτεται δηλαδή, σε κάποιες περιοχές του προς την κατεύθυνση της δεύτερης διάστασης, του πλάτους. Έπειτα, ο χώρος των δύο διαστάσεων (επίπεδο) καμπυλώνεται προς τη διάσταση ύψος. Τότε έχουμε τη δημιουργία του τρισδιάστατου χώρου.

Τέλος, όταν μιλάμε για καμπύλωση του συμπαντικού χώρου των τριών διαστάσεων, που μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας, απλώς εννοούμε μία κύρτωσή του προς την τέταρτη διάσταση, την οποία, όμως, δεν αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις.

Εδώ όμως έρχεται το φαινομενικά παράδοξο της Θεωρίας της Σχετικότητας του Άλμπερτ Αινστάιν- ¨Η αισθητή ύλη, δεν είναι παρά η καμπύλωση του κύριου συστατικού του κόσμου των μαθηματικών, του τρισδιάστατου Χώρου. Όμως, επειδή, όπως αναφέραμε, ο χώρος είναι ένα αισθητό τίποτα, η ύλη είναι η καμπύλωση αυτού του τίποτα.

Έτσι, όταν ο Χώρος των τριών διαστάσεων καμπυλώνεται προς την 4η διάσταση, μεταξύ ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου ορίου, τότε οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται αυτή την καμπύλωση σαν πυκνότητα ύλης. Με λίγα λόγια και η αισθητή ύλη δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα του εγκεφάλου μας. Μια δημιουργημένη εικόνα μιας άλλης μη αισθητής πραγματικότητας.¨

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η γέννηση και ο θάνατος ενός ανθρώπινου σώματος είναι σύμφωνα με τη Φυσική η αυξομείωση της καμπύλωσης του τρισδιάστατου Χώρου προς μια τέταρτη διάσταση. To μήκος της τέταρτης διάστασης και της συνεπακόλουθης εμφάνισης της Ύλης-Μορφής, το ονομάζουμε Χρόνο ή διάρκεια ζωής.

Η μεταβολή της καμπύλωσης αυτής, στην περίπτωση της υλικής υπόστασης του ανθρώπου, μεταφράζεται πρακτικά ως Ανάπτυξη και Φθορά (κύκλος ζωής). Η ανθρώπινη βιολογία δεν μπορεί να αντιληφθεί άμεσα την 4η διάσταση και τις μεταβολές της, δηλαδή την καμπυλότητα του Χώρου. Μπορεί όμως να αντιληφθεί ένα ισοδύναμο και παραγόμενο από την καμπυλότητα γεγονός, την ανάπτυξη και την φθορά της Ύλης-Μορφής.

Σαν ανθρωπότητα χρειαζόμαστε ένα σταθερό μέτρο προκειμένου να μετράμε τη μέση διάρκεια της ζωής ενός γεγονότος. Μετράμε, λοιπόν, πόσες φορές η Γη θα γυρίσει γύρω από τον άξονά της (ημερονύκτιο) ή γύρω από τον Ήλιο (έτος) κατά τη διάρκεια της μέσης ζωής ενός γεγονότος.

Το αποτέλεσμα αυτής της μέτρησης το ονομάσαμε «Χρόνο», εκ του ονόματος του Θεού Κρόνου, ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο, ήταν υπεύθυνος για το σταμάτημα της ζωής (θάνατο) ενός βιολογικού συστήματος. Τον Χρόνο τον χωρίσαμε σε μήνες, μέρες, ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα, με βασική ελάχιστη μονάδα τη διάρκεια του δευτερολέπτου (sec).

Μετά όλα τα προηγούμενα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο ανθρωπίνως μετρούμενος Χρόνος δεν μετράει την 4η διάσταση και τις μεταβολές της, αλλά ένα παράγωγο μέγεθος, τη διάρκεια ζωής ενός υλικού γεγονότος.

Με άλλα λόγια, μετράει τη διάρκεια κατά την οποία η τοπική καμπυλότητα του χώρου έχει τέτοιες τιμές που η ανθρώπινη βιολογία μπορεί να τις αντιλαμβάνεται ως ύλη. Ο χρόνος μετράει τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής και όχι την 4η διάσταση, της οποίας είναι ένα δευτερογενές φαινόμενο.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι Χώρος και Χρόνος ταυτίζονται στη Φυσική και μάλλον μας δίνουν μία καλή περιγραφή του αιθερικού κόσμου από τον οποίο κτίζεται και ο υλικός.

Αλλά ας περάσουμε στην εσωτερική θεώρηση του Χώρο- Χρόνου.

Στην Ελληνική γλώσσα η λέξη Chronos -Χρόνος είναι σχεδόν ισοδύναμη με τη λέξη Kronos, η οποία είναι το όνομα του γνωστού πλανήτη με τα δαχτυλίδια και εσωτερικά αποτελεί έναν από τους 4 Κυρίους του Κάρμα. Έτσι θα μπορούσαμε πούμε για χάριν συντομίας Time = Kronos = Saturn = Karma

Ο Κρόνος είναι ένας ιερός πλανήτης 3ης Ακτίνας και γνωρίζουμε ότι εσωτερικά η 3η Ακτίνα σχετίζεται επίσης και με τον Χώρο- Χρόνο και το Νου. Σε πολλές εσωτερικές διδασκαλίες, όπως του Κύπριου Μύστη Στυλιανού Αττεσλή,  Χώρος και Νους θεωρούνται ένα και το αυτό πράγμα. Μάλιστα ο τελευταίος διαρκώς επαναλάμβανε στα βιβλία του και στις διαλέξεις του στους μαθητές του ότι ο Νους- Χώρος είναι Θείος στην καταγωγή του αλλά όχι στη φύση του. Και αυτό διότι ήταν εργαλείο του Θεού, μέσω του οποίου δομούσε τους διάφορους κόσμους, αλλά δεν ήταν ο ίδιος ο Θεός. Ο Θεός είναι Υπερβατικός αλλά και εντός του λαμβάνει χώρα η Δημιουργία.

Συνεπώς η προηγούμενη ισότητα μπορεί να αποδοθεί και ως:                                       Time = Space = Mind = Saturn = Karma

Στην μυθολογία θα βρούμε το Κρόνο ως τον μεγαλύτερο Τιτάνα, γιο του Ουρανού(Sky) και της Γαίας (Earth or Matter). O Κρόνος πήρε από τον πατέρα του την εξουσία, σκοτώνοντάς και σκορπίζοντας τα κομμάτια του παντού, αφού πρώτα του έκοψε τα γεννητικά όργανα.  Στη συνέχεια εξουσίαζε τον κόσμο με αδίστακτο τρόπο και τρώγοντας τα ίδια του παιδιά, φοβούμενος  μην του πάρουν την εξουσία. Πράγμα που όμως συνέβη από τον Δία και από τότε αυτός είναι ο Κυβερνήτης των Κόσμων.

Αυτός ο μύθος παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και θα επιχειρήσω να του δώσω μία εσωτερική ερμηνεία. Εν αρχή τα πάντα βρίσκονταν σε μια αδιαφοροποίητη κατάσταση και Πνεύμα(Ουρανός) και Ύλη(Γαία) δεν σχετίζονταν μεταξύ τους. Βρισκόμαστε στην Προ Δημιουργίας φάση ακόμα. Όταν όμως αποφασίζουν να σχετιστούν μεταξύ τους, το αποτέλεσμα και πρώτο γέννημά τους είναι ο Κρόνος (χωροχρόνος). Η φύση όμως του χωροχρόνου Κρόνου, που σχετίζεται στενά με την 3ης Ακτίνας/Όψη,  είναι η δυαδικότητα και ανάγκη του η δημιουργία. Όντας το Τέκνο του αδιαφοροποίητου και του Oneness (Ουρανού), αλλά έχοντας εξέλθει από αυτή την κατάσταση,  δεν μπορεί παρά να ζει εντός της κατάστασης του δικού του Είναι, που είναι η δυαδικότητα. Άρα η γέννηση του σημαίνει αυτομάτως και το θάνατο του πατρός του Ουρανού- Oneness. Από τον νεκρό όμως πατέρα του κρατά την ικανότητα να δημιουργεί (Γεννητικά όργανα) και αυτό κάνει διαρκώς σε μια απεγνωσμένη του προσπάθεια να επαναλάβει την Μεγάλη Δημιουργία του πατρός του. Αποτυγχάνει όμως οικτρά γιατί τώρα αυτός δημιουργεί εντός της δυαδικότητας και συνεπώς κάθε δημιούργημα του είναι θνησιγενές και υπόκειται στο Χρόνο. Εξού και ο Κρόνος/ Χρόνος που τρώει τα παιδιά του.

Η Μορφή όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διάταξη της ενεργοποιημένης από τον πατέρα Ουρανό αδιαφοροποίητης Ύλης(Γαίας) σε συγκεκριμένους σχηματισμούς. Πως συμβαίνει όμως αυτό; Ίσως απαντηθεί στη συνέχεια αυτό.

Η Ιστορία του Κρόνου(3η Όψη) που τρώει τα παιδιά του, δηλαδή τις δημιουργημένες από αυτόν μορφές και του Δία( 2η Όψη) που εν τέλει επικρατεί,  ίσως να είναι και η αναπαράσταση του στόχου του 2ου αυτού Ηλιακού Συστήματος με την όψη Συνείδηση/Αγάπη-Σοφία  να εξελίσσεται και να κυβερνά εν τέλει, αντί της όψης μορφής/ενεργού νοημοσύνης. 

Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ μας αναφέρει ότι ο Χώρος είναι μια τεράστια Οντότητα εντός της οποίας δημιουργούνται τα πάντα. Σε αυτό συμφωνεί και ο Στυλιανός Αττεσλής, ο οποίος πάει ένα βήμα παραπέρα και λέει ότι ο Χώρος είναι μία έκφραση του Κοσμικού Νου (αναφέροντας ότι υπάρχουν κι άλλες 4), μέσω του οποίου ο Θεός δημιουργεί τα Σύμπαντα.

Οι άνθρωποι συνηθίζουν να σκέπτονται το χώρο με όρους υλικούς, π.χ. ένα δωμάτιο που έχει μήκος, πλάτος και ύψος, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου έτσι σύμφωνα με την επιστήμη αλλά και τις εσωτερικές διδασκαλίες. Προτού όμως προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση της φύσης του Χωρό – Χρόνου, θα ήθελα να με ακολουθήσετε σε ένα μικρό ταξίδι:

« Ας φανταστούμε τον εαυτό μας να είναι χωρίς μορφή, χωρίς κανένα σώμα να στέκει μέσα στο άπειρο. Στεκόμαστε σαν συνείδηση μέσα στον δίχως αρχή και τέλος Χώρο, όπου δεν υπάρχει καμία μορφή, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Υπάρχει κάποια αίσθηση? Μάλλον όχι. Υπάρχει κίνηση? Μάλλον όχι. Θα μπορούσα να καταλάβω αν κινούμαι χωρίς κάποιο σημείο αναφοράς? Μάλλον όχι. Μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή ή εξέλιξη μέσα σε αυτή τη συνθήκη?

Μάλλον όχι.

Τώρα, ας οραματιστούμε ότι εμφανίζεται ένα λευκό φως κάπου μέσα στο χώρο. Το φως αυτό στέκει εκεί και εγώ στέκω στη θέση που είμαι. Το παρατηρώ χωρίς τη δυνατότητα σκέψης(αφού δεν έχω νοητικό σώμα όπως προ-είπαμε). Τίποτα δεν αλλάζει. Μπορώ να καταλάβω αν έχει περάσει ο χρόνος αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει? Μάλλον όχι. Άρα ακόμα Χρόνος δεν υπάρχει. Ας οραματιστούμε τώρα ότι αρχίζουμε να κινούμαστε με κατεύθυνση προς το φως. Τώρα θα αρχίσουμε να παρατηρούμε ότι το φως μεγαλώνει ή γίνεται πιο έντονο καθώς το πλησιάζουμε. Συνεπώς έχουμε αλλαγή σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Η κίνησή μας προς το φως ήταν η αιτία της αλλαγής της κατάστασης αλλά και της έναρξης της αίσθησης του Χρόνου, γιατί τώρα μπορούμε να ορίσουμε το Πριν σαν την κατάσταση όπου έβλεπα το φως από μια απόσταση, ενώ το Μετά σαν την κατάσταση όπου το φως άρχισε να γίνεται εντονότερο. Συνεπώς η κίνηση μέσα στο Χώρο, δημιούργησε το Χρόνο.»

 Έτσι καταλαβαίνουμε ότι Χώρος και Χρόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μέσω της Κίνησης. Αν τώρα στο παράδειγμά μας προσθέταμε την δυνατότητα σκέψης (έστω και χωρίς νοητικό σώμα), θα βλέπαμε ότι δεν χρειαζόμαστε ένα εξωτερικό αντικείμενο(φως) προς το οποίο να κινηθούμε, για να νιώσουμε και να ορίσουμε το Χρόνο. Αυτός θα οριζότανε σαν το διάστημα  των σκέψεων. Όσο η μια σκέψη υπάρχει ο Χρόνος κυλά. Η κίνηση του Νου παράγει το Χρόνο. Όταν η σκέψη σταματήσει, η αίσθηση του Χρόνου παύει.

“There is no Spoon! It is not the spoon that bents, it is only yourself”. Matrix " Δεν υπάρχει κουτάλι! Δεν είναι το κουτάλι που λυγίζει,αλλά ο εαυτός σου¨ Matrix

Ας εξετάσουμε τώρα ένα άλλο παράδειγμα της άρρηκτης σχέσεως του Χώρου και του Χρόνου. Μας έχει λεχθεί ότι ένα από τα σύμβολα της 3ης Ακτίνας, που συνδέεται με τον Χωρό- Χρόνο, είναι το δίκτυο. Η επιστημονική θεωρία των Υπερχορδών μας μιλάει για ένα Σύμπαν που είναι δημιουργημένο από ταυτόσημες μονοδιάστατες  δονούμενες χορδές και οι οποίες δημιουργούν ένα κόσμο 10 διαστάσεων. Ας φανταστούμε για λίγο όλο μας το σύμπαν ορατό και αόρατο σαν ένα απέραντο δίκτυο φωτεινών νημάτων. Ο ίδιος ο Χωρό- Χρονος είναι ένα τέτοιο δίκτυο. Και ας αφήσουμε για λίγο την έννοια του Χώρου στην άκρη και ας επικεντρωθούμε στον Χρόνο, που τόσο πολύ μπερδεύει τον περιορισμένο μέσα στον εγκέφαλό μας νου. Ο Χρόνος, λοιπόν, είναι ένα απέραντο δίκτυο που διαπερνά και υπόκεινται των πάντων. Υπάρχει παντού, είναι ενιαίος και αδιάσπαστος. Ας οραματιστούμε ότι στέκομαι σε ένα σημείο του δικτύου αυτού.

Το μόνο που μπορώ να αντιληφθώ είναι το Χρόνο γύρω και μέσα μου. Μπορώ να αντιληφθώ το χρόνο μέχρι εκεί που εκτείνομαι. Όχι παραπέρα! Άρα έχω περιορισμένη αντίληψη του Χρόνου, αφού ο Χρόνος είναι όλο το δίκτυο. Όσο ζω περιορισμένος σε εκείνο το σημείο του δικτύου, θα φτιάχνω πολύπλοκες θεωρίες περί του Χρόνου, αλλά δεν θα τον γνωρίζω. Αν όμως υποθέσω ότι αποκτώ τη δυνατότητα να απλώνω και εμπεριέχω όλο και μεγαλύτερο μέρος του δικτύου, τόσο πιο πολλά σημεία του Χρόνου θα υπάρχουν για μένα βιωματικά εντός μου. Θα τα βλέπω σαν ένα, όπως βλέπω τα δισεκατομμύρια κύτταρα του σώματος μου σαν ένα σώμα. Κι αν απλώσω τόσο πολύ που να αντιλαμβάνομαι και να εμπεριέχω όλο το δίκτυο, τότε ένα σύνολο άπειρων σημείων/στιγμών/εμπειριών θα γίνουν για μένα μία ενιαία πραγματικότητα. Ίσως αυτή η κατάσταση του Αιώνιου Τώρα που περιγράφεται από τους Μύστες της Φυλής μας, να είναι η διεύρυνση της συνείδησης σε τέτοια όρια, ώστε να υπάρχει πανταχού παρουσία και συνεπώς όλα να συμβαίνουν ταυτόχρονα για αυτούς. Παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά τοπολογικοί όροι που δεν έχουν καμία αξία πια.

Μας λένε ότι το εμπόδιο στην βίωση αυτού του Αιώνιου Τώρα είναι η προσκόλληση στη μορφή. Ο Νόμος του Κάρμα επιβάλλει την επανενσάρκωση και το ταξίδι μέσα στην καμπύλωση του Χωρό-Χρόνου.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Νόμος του Κάρμα για όλους τους μη-μυημένους, είναι η επανάληψη της καμπύλωσης του Νου/Χωροχρόνου και η ενστικτώδης παρόρμηση για δημιουργία; Μήπως διέπει τη δημιουργική διαδικασία στους 3 κατώτερους κόσμους μέχρι ο Λευκός Μάγος να μάθει από την εμπειρία να δημιουργεί αλλά να παραμένει αποστασιοποιημένος από τη δημιουργία;